Ľadový štít 2627 m n.p.m. - Granią od Lodowej Przełęczy

Prognoza zapowiadała niespotykany w tym roku, dłuższy okres dobrej pogody w Tatrach, toteż trzeba było ten fakt jak najlepiej wykorzystać. Plany były ambitne, ostatecznie wyszło ciut mniej, ale i tak wyjazd był bardzo udany.

Poniedziałek, 15 września 2014

Starý Smokovec, , Hrebienok, , Zamkovského chata, , Sedielko

Tym razem transport w Tatry mam inny niż zwykle. Podróż pociągiem rozpoczynam dzień wcześniej, w niedzielę, o godzinie 22:26. W tym nie ma nic niezwykłego, ale za to miejsce, z którego wyjeżdżam jest inne niż zwykle – mianowicie jest to Praga, czeska stolica. A co tam robiłem i dlaczego właśnie stamtąd jechałem w Tatry opiszę przy innej okazji.
Teraz napiszę jedynie, że podróż planowo miała mieć 585km i trwać do godz. 6:20, o której to porze miałem wysiąść na słowackiej stacji Štrba. Oczywiście nie mogło zabraknąć atrakcji w postaci dwóch przedziałów Cyganów robiących imprezę na cały wagon oraz ponad dwugodzinnego opóźnienia, które zepsuło nasze plany na pierwszy dzień. Piszę „nasze”, bo z Kasią spotykam się na stacji Štrbské Pleso.

Ostatecznie jedziemy do Starego Smokowca, skąd udajemy się wzdłuż trasy kolejki na Hrebienok. Po drodze widoki mamy marne, gdyż wszystkie okoliczne szczyty toną w chmurach. Po dotarciu do kompleksu turystycznego robimy krótką przerwę i idziemy dalej Magistralą Tatrzańską w stronę Chaty Zamkovského. Po drodze ukazują nam się Pośrednia Grań.


Wartym odnotowania faktem jest również znalezienie przeze mnie na szlaku chusty Buff Oryginal sygnowanej TPN’owskimi kozicami. Ciekawe czy to jakiś wolontariusz zostawił? Ktoś wie, czy wolontariusze dostają takie chusty?
Następnie mijamy Obrovský vodopád. Jest to mierzący ok. 20m wodospad opadający z dolnego progu Doliny Małej Zimnej Wody.

Później nastaje dłuższy, mniej ciekawy fragment szlaku, wiodący lasem. Ciekawiej robi się dopiero powyżej Chaty Zamkovskiego, kiedy wychodzi się ponad górną granicę lasu, a naszym oczom ukazują się widoki. Co prawda dosyć ograniczone przez okoliczne ściany, ale i tak ciekawe.



Pośrednia Grań, Żółta Ściana i Złota Siklawa


Po drodze mijamy chłopaka z wyróżniającym się wyposażeniem przytroczonym do plecaka. A jest to czekan! Po krótkiej rozmowie już wiem, po co mu on. A powodem jego posiadania było zeszłoroczne, wrześniowe doświadczenie zdobywania Lodowego, gdy nie udało mu się wejść na szczyt z powodu śniegu i braku czekana. Cóż, ja raczej bym bazował na aktualnych warunkach w Tatrach niż na tym, co było rok temu o tej porze. Ale można i nosić, czemu nie ;-)

Po przejściu Doliny Małej Zimnej Wody dochodzimy do Doliny Pięciu Stawów Spiskich i znajdującego się na jej początku Schroniska Téryego.


Tu chowamy się przed wiatrem za murami schroniska i gotujemy obiad. Spędzamy nad tym sporo czasu, bo warunki średnie.


Jednak po pewnym czasie chmury się przewiewają i ukazuje się nasz cel.


Zresztą widoki sprzed schroniska w stronę Baranich Rogów, Durnego Szczytu i Łomnicy również są niczego sobie.


My jednak udajemy się na Lodową Przełęcz, na którą podejście wygląda całkiem konkretnie.


Zygzaki są tak zrobione, że nie jest to jakoś strasznie męczące. Niestety coś za coś - podejście trochę się dłuży, gdyż wolniej zdobywa się wysokość.


Ten widok na Pośrednią Grań bardzo mnie urzekł.


Na Lodową Przełęcz wchodzimy po 16, trochę siedzimy, oglądamy widoki i stwierdzamy, że ze względu na panujące warunki, jednak zostaniemy i tu będziemy spać.


Szybko znajdujemy odpowiednie miejsce na namiot, rozkładamy rzeczy i czekamy na zachód słońca. W międzyczasie nachodzą niższe chmury, które kryją pobliskie szczyty przed naszym wzrokiem.


Na szczęście później trochę się przeciera i możemy oglądać szczyty skąpane w charakterystycznym „pomarańczu”.




Wtorek, 16 września 2014

Budzik dzwoni przed wschodem, niestety widać jedynie chmury, więc kładziemy się s powrotem. Dopiero po 7. przejaśnia się na tyle, że warto zacząć pakować rzeczy i ruszać w górę.




Początkowe podejście na Lodową Kopę (Malý Ľadový štít) prowadzi w większości żlebem, którym sprawnie wychodzi się na południowo-wschodni wierzchołek Lodowej Kopy.
Widać z niego Kołowy Szczyt i Tatry Bielskie.


Lodowy Szczyt z widoczną naszą dzisiejsza granią do przebycia.


Widok na zachód.


Północno-zachodni, wierzchołek Lodowej Kopy.


Na główny wierzchołek Kopy przechodzimy szybko, po czym schodzimy w dół ku Lodowej Szczerbinie. Na tym etapie dobrze widać naszą przyszłą drogę.

Na wyżej wspomnianej przełączce wiążemy się liną, bo Lodowe Czuby wyglądają na potencjalnie problematyczne. A jak wiadomo, lepiej związać się za wcześnie, niż później stwierdzić, że lina by się przydała ;-)
Kasia chyba na jednej z Lodowych Czub.


Staramy się iść jak najbardziej granią, bo nie powinno być trudno. Zależnie od źródła, trasa wyceniana jest na I lub II. II znalazłem w opisie drogi na necie oraz w październikowym numerze NPM’u z tego roku. Cóż, jak jest w rzeczywistości, nie powiem, bo nie orientuję się jeszcze w wycenach tatrzańskich.

Za to pokażę jedno z trudniejszych miejsc:

Oraz „przeciętny” widok na grań.

Przed najtrudniejszym miejscem drogi Kasia idzie jako pierwsza. W pewnym momencie dochodzi do pionowej ścianki. Zaczyna obchodzić ją lekko po lewej, by dojść do lepiej wyglądającego fragmentu. Po pewnym czasie słyszę: „Dziura! Dziura!”. Faktycznie, jest tam dosyć przepaściście, jednak bez przesady ;-) No, ale ostatecznie Kasia zakłada stanowisko wykorzystując m.in. stare pręty, przy których kiedyś chyba były łańcuchy, wymijam ją i wychodzę na górę.

Następnie bez przygód wychodzimy na najwyższy szczyt w grani głównej Tatr Wysokich. Robimy pamiątkowe zdjęcia, wpisujemy się do książki szczytowej, wymieniamy szczytowego batona na nowy. Spędzamy na szczycie trochę czasu i w końcu zaczynamy schodzić.

Jak widać widoki są ograniczone przez chmury, ale coś tam widać. Trzeba jednak przyznać, że wcześniej mieliśmy szersze widoki.


Zejście odbywa się oczywiście najprostszą i najbardziej znaną drogą, czyli przez Lodowego Konia i Ramię Lodowego. Jest to trasa wyceniana na 0+ i rzeczywiście jest łatwo. Jedynie Koń może przysporzyć problemów osobom nieobytym z ekspozycją, lecz prócz tego jest łatwy technicznie.


W wielu miejscach można znaleźć mrożące krew w żyłach opisy trudności na Koniu, jednak nie warto na nie zwracać wielkiej uwagi, gdyż nie jest tak trudno ;-)


I jeszcze ostatnia fota przed ściągnięciem sprzętu:

Dalej to zwykły, łatwy spacer. Trzeba tylko uważać na kamienie, które lubią sobie polatać, co jest niebezpieczne wtedy, gdy ktoś pod nami idzie ;-)

Widoki za to robią się ciekawe:




I tak przez niemal całe zejście z grani.

My jednak nie schodzimy w stronę szlaku, tylko odbijamy bardziej „poziomo” na „z góry upatrzoną pozycję”, by tam zjeść obiad. Po drodze mijamy duże pole starego śniegu:


Pośrednia Grań ciągle przyciąga wzrok.


Gdy tylko kończymy jeść, zaczyna kropić deszcz, więc trzeba szybko rozłożyć namiot. Co prawda niedługo potem przestaje padać, jednak wszystko jest mokre, a okoliczne szczyty zasłonięte chmurami.


Cóż, z łuny zachodzącego słońca lipa, ale chociaż można się wyspać :-P Warto zwrócić uwagę, że od momentu gdy opuściliśmy schronisko, do czasu gdy zeszliśmy ponownie do doliny, nie spotkaliśmy nikogo na swojej drodze.

Pierwszy cel tatrzański na tym wyjeździe został osiągnięty. Zdobyłem kolejny szczyt do WKT. Ale to tylko część przygód z wycieczki tatrzańskiej. Ciąg dalszy z pewnością nastąpi ;-)

Więcej zdjęć: https://picasaweb.google.com/100322683368167953190/VysokeTatryLadovyStit2627M1516092014?noredirect=1

---

Lubię wiedzieć, że moje wpisy są przydatne, albo chociaż miło się je czytało ;) Dlatego każdy komentarz cieszy (nawet krótki).

Zawsze możesz też postawic kawkę :)